خدایا !

در خانه ای جایمان داده ای که نگاهمان به هر سو که می دود دام بلایی در پیش پای خویش کنده می بیند.

در بیابانی فرویمان فرستاده ای که قاصد چشم از همه جا پیغام سراب می آورد .

وخارهای خیانت ، پای خسته را در خویش می فشرد .

خدایا!

گذرمان را از باریکه راههایی انداخته ای که دشنه های فریب از فراسوی خانه ها به انتظارمان نشسته است .

خدایا!

تیرهای آرزو بر تخته سنگهای ناکامی می شکند و جویهای باریک امید بر زمین تفتیده می خشکد .

خدایا!

این عجوزه هزار داماد آهنگ شکستن عزم مردان کرده است و عمر را به کابین می طلبد .

خدایا!

این دنیای هرزه هر لحظه دامی تازه می گسترد وخود را برای کس می آراید .

راههای به سوی تو را یا سد سکوی مقام می نهد و یا گودال زندگی می کند ، یا دام ثروت می گسترد و یا به خویشمان مشغول می دارد و یا. می دانی که بی پرواز از این مانع نمی توان گذشت .

خدایا!

قدرت پرواز را از تو می طلبم .

خدایا!

چه گذرگاه سختی است این دنیا وچه تنگه صعبی !

این چه طعام آلوده ایست که مرگ خورنده را تدارک می بیند !

این چه آب متعفنی است که جگر تشنگان را می سوزاند.

خدایا!

این چه معشوقی است که شب را در آرزوی هلاکت عاشقان صبح می کند !

خدایا!

سلامتمان ، در گذر از این تگنا به دست قدرت تو ست .

بر فراز این پرتگاه مهلک دست امیدمان به ریسمان عطف تو آویخته است .

خدایا!

ریشه های این علاقه را در خاک وجود ما بخشکان ، و تارهای این وابستگی را در زوایای قلب ما بسوزان .

خدایا!

عشق به این لجنزار متعفن جامه مخالفت تو را بر ما پوشانده است ، تو این جامه را بر تن ما بدر.

خدایا!

حکومت کشور جان با توست ، به غیر وامگذار.

خدایا!

باغبانی این باغ را به کس مسپار که اگر جز شیره مهر تو در آوندهای این باغ بدود ، برگها به پژمردگی خواهد نشست واگر جز باران محبت تو بر این باغ ببارد ، پرچم های باغ فرو خواهد افتاد و اگر جز نسیم لطف تو به این بوستان بوزد ، غنچه ها خواهند مرد .

خدایا!

سنگهای گناهان ما را از دهان چشمه های موهبت خویش کنار بزن و دلهای ما را سیراب ز لال مهر خویش گردان.

معبودم !

در کرت قلبهای ما به جای هرزه گیاه های هوس نهال محبت خویش را بنشان .

خدایا!

شیرینی عفوت ولذت معرفتت را به ما بچشان وبا روشنای دیدارت چشمان خسته ما را جلایی تازه ببخش .

خدایا!

آفت علاقه به دنیا بر گندمزار ایمان ما زده است ، در یابمان . آنچنانکه عابدان وصالحان و برگزیدگانت را دریافتی ، آنچنانکه بندگان ناب وخالصت را و آنچنانکه عاشقان و معشوقان خویش را .

با دستهای گرم محبتت ای پذیراترین آغوش باز آمدگان !

ای رئوف ترین مهربانان و کریم ترین مهر ورزان !

خداوندا!

ای پناهگاه تبعیدیان ! گریزگاه گریزندگان ! مأمن پناهندگان ! مأوای سالکان !

ای امید محرومان ورانده شدگان ! ای منجی به هلاک افتادگان و پای در گل ماندگان !

ای نگاهدارنده بینوایان ! ای چراغ در راه ماندگان ! ای دستگیرنده از فقر بر زمین افتادگان ! و ای شنوای ناله فریاد در گلو ماندگان !

ای دست گیرنده دست از جان شستگان ! ای سر فرا آورنده از تنها وآخرین در امید بیچارگان !

ای گنج مخفی مستمندان ! ای یکتای دو تا شدگان ! ای بند زننده کاسه دل در خود شکستگان ! ای مرهم زخم خوردگان ! ای ملجأ پی خستگان ! ای پشتیبان مستضعفان ! ای پناه وحشت زدگان !

ای فریاد رس اندوهگینان ! ای قلعه آوارگان !

اگر پناهنده به درگاه عز تو نشوم ، به کجا پناهنده شوم ؟ مطمئن تر از قلعه قدرت تو کجاست ؟

کجا پنهان شوم امن تر از سایه مهابت تو ؟

خدایا!

گرگان درنده گناهانم مرا به دامن عفو تو آویخته اند ، مرانم .

وخطاهایم مرا به کوچه اغما ز تو کشیده اند، مخواه که نمانم .

نادرستی رفتارم مرا در زیر سایه پرده پوشی تو نشانده است ، به کس منمایانم .

آلودگیم مرا به چشمه عفو تو گسیل داشته است ، راضی مشو که تشنه بمانم .

خدایا!

من از بیم کیفر تو و وحشت انتقام تو نیز به تو پناه آورده ام .

مولای خویش را آزرده ام و از ترس مجازات او دامن خود او را چسبیده ام .

گل را شکسته ام و به دامان باغبان پناهنده شده ام .

آب فطرت خویش گل آلود کرده ام وخالق را به شفاعت می طلبم .

خدایا!

نافرمانی تو کرده ام و از بیم نگاه خشم آلود تو به زیر شولای مهر تو پنهان می شوم .

گریز گاهی جز به سوی تو نیست .

خدای من !

سزای کوبنده در نگشادن نیست و سزای پناهنده ، راه ندادن ، نه .

جزای آنکه پای آبله و درد آلوده تا قله عز تو بالا آمده است ، به دره سوق دادن نیست .

خدایا!

گرسنه ای غریب افتاده است و جز راه خانه تو نمی داند ، سزاوار گرسنه ماندن نیست .

سزای تشنه ای که به یقین آب را نزد تو می داند ، ترک خوردن لبها و زبان از خشکی نیست .

خدایا!

به دردمند مویه کننده ، خشمگین نگریستن رواست ؟

بیچاره پناه آورده را از خویش راندن شایسته است ؟

خدایا!

ما چون کوری که بوی منزل معشوق را دنبال میکند ، رو به سوی تو راه افتاده ایم ، از چاههای بین راه نیز دستگیرمان تویی . چرا که ما در جاده توجه تو گام می زنیم .

ما از اقصای دیدرس بی منتهای تو می آئیم .

ما در فضای نگاه تو تنفس می کنیم .

مگر نه اینکه ما از آن توایم ؟ بی تو کیستیم ؟

خدایا!

به تقدیس برگزیدگان ملائکه ات وشایستگان آفرینشت وبندگانت ، که سپری ما را عطا کن که از خنجرهای مهلک وتیرهای آفت بار وزخم بلاهای ایمان خوار ، حفظ کند .

خدایا!

آرامش در دست توست وجان ، تنها با دم تو قرار می یابد و دل ، تنها با یاد تو اطمینان می پذیرد .

خدایا!

جوی کوچک وجود ما تنها با پیوستن به دریای تو آرام می گیرد .

آرامشی از خویشتن نصیبمان فرما و آینه صور ما را با انوار محبت خویش جلا بخش .

خدایا!

ما را در میان دستهای خویش گیر و بر زانوی عصمت خویشت بنشانمان ، بحق مهرت و محبت و رحمتت ای مبدأ مهر و ای منتهای رأفت .

خدای من !

اگر اطاعت امر تو نبود ، هرگز با کوره خاطر خویش بر ساحل دریای یاد تو گذر نمی کردم چرا که می دانم ظرف وجود من شایسته من است ، نه بایسته تو .

وکاسه دل من به اندازه ظرفیت خویش از بحر تو آب ذکر بر می دارد، ونه به وسعت بی کرانگی تو .

وکجا پای ناتوان مرا قدرت نیل به شناختگاه مقام قدس توست ؟

خدایا!

همین که به اذن تو بر ذهن این ناپاک ، یاد پاکی مطلق می گذرد ، مرا بزرگترین نعمت توست وهمین که این آلوده را نام منزه تو بر زبان می رود ، مرا عظیم ترین لطف توست .

خدایا!

تو منزه تر از آنی که بر زبان ما تنزیه بگذری

و تسبیح تو برتر از آنست که تا اوج دلهای ما تنزل کند .

وتقدیس تو فراتر از آن که خود را به بالهای قلب ما بیالاید.

اما خدای من !

ما را به خویش خوان در هویدا و نهان و از روشنای ذکرت بر ما بتابان ،در صبح و شامگاهان .

و از زلال خاطره ات ما را بنوشان ، در آشکار و پنهان .

و نسیم یادت را بر دلهای ما بوزان ، در بهار و خزان .

خدای من !

چه دلهای سرگشته که شیفته تو گشت وچه قلبها که بی تاب ودیوانه تو شد و چه عقلها که معرفت تو را گرد هم آمد و راه به جایی نبرد .

خدای من !

دلها کجا بی یاد تو آرام می شود وقلبها کجا بی گرمای نفس تو مطمئن ؟

خدای من !

این جانهای بی قرار جز لحظه دیدار آرام وقرار نمی گیرند .

خدایا!

تو منزه هر مکانی و عبود هر زمانی وموجود در هر لحظه وآنی ، تو منادی هر زبانی ومعظم هر دل وجانی !

پناه بر تو اگر لذتی بی یاد تو نام لذت بگیرد .

و راحتی بی انس تو نام راحت پذیرد .

پناه بر تو که جان جز در جوار قرب تو روی مسرت ببیند وشغلی از طاعتت مایه نگیرد .

خدای من !

تو گفتی به حق وچه صادقانه وصمیمانه که :

ای ایمان آورندگان ! یاد خدا کنید ، زیاد و همیشه وه ر آن و هر لحظه و تسبیح وتنزیه او کنید هر صبح وشام ».

گفتی و به حق و چه بزرگانه و دلسوزانه که :

یادم کنید تا از یادتان نبرم ، بخوانیدم تا دست گیرم ، رو سوی من کنید تا به سویتان بیایم ».

پس تو فرمان یاد خویش دادیم و تو نیز وعده وفا فرمودیم .

هم یاد کردن ما ، تو را لطف توست وهم یاد کردن تو ما را .

فرمودی که حضورت را در دلمان مستدام کنیم تا تو نیز از یادمان نبری .

ما عامل فرموده های توئیم ، ما به یاد تو زیست می کنیم ، تو نیز از ابر وعده خویش باران وفا ببار و ما را در نظر آر .

ای در یاد آورنده به خاطر دارندگان !

ای حضور قلب ذاکران ! ای در اندیشه آنان که در اندیشه تواند ! ای به یاد آنان که با یاد تو می زیند ! ای مهربانترین مهربانان !

خدایا!

مرا به سوی تو وسیله ای جز رشته های رأفت تو نیست و سببی جز عرفان رحمت تو ، نه .

خدایا!

مرا به سوی تو کدامین راه است ، جز کوچه باغهای مهر تو ؟

مرا در گرداب سهمگین گناهانم کدامین ناجیست جز زورق شفاعت نبی تو ؟ پیامبر مهر آجین لطافت گستر ، آن کشتی نجات بخش امت ، از ورطه هولناک غمهای شکننده .

خدایا!

بی ماهتاب شفاعت رسول تو و جز در جاده پر وپیچ وتاب لطف تو چگونه گام به سوی تو می توان زد ؟

خدایا!

پایم فرسوده گناه و پشتم خسته بار معصیت است وابر ظلمانی انانیت ماهتاب مهر تو را حجاب گشته است و شفاعت محمد ص» را دشوار کرده است .

خدایا!

توفیق طاعت وبعد معصیت آنچنانم عطا کن که تا قله شفاعت محمد ص» صعود توانم کرد و تا گذرگاه نسیم غفران تو توانم رسید .

خدایا!

من مغروق در گرداب گناه به مأمن رضایتت جز با توان دستهای بخشش تو نتوانم رسید .

خدایا!

زائران امید من برگرد حرم تو طواف می کنند و رائدان اشتیاق من در جستجوی بستان لطف تو هستند .

خدایا!

پرندگان طمع من بر گرد آستان جود تو می گردند .

خدایا!

گلدان آرزوهای مرا به خشکی منشان ونردبان امید را از زیر پای دلم مکشان و تا پایان این راه بی پایان ، مرا به خود مگذار و دست بگیر .

خدایا!

مرا از خاصان ابرار و نیکان اخیار و برگزیدگان ابدالت قرار ده که جز جنت عدن برایشان نپسندی وجز در بلندای عند ملیک مقتدر » شان ننشاندی و صاعقه نگاهت را بر جانشان زدی و در زیر نم نم باران الی ربها ناظره » طراوتشان بخشیدی و از میوه های رضی الله » شان ودر زیر پایشان جویهای رضوعنه » روان کردی و بر پشتی منزل صدق در نهانخانه کنارت اتکایشان دادی .

ای کریم ترین برای حاجتمندان وای مهربانترین برای قاصدان ، ای مونس ترین بی کسان وتنهایان و ای مأمن ترین برای آوارگان و ای گرمترین آغوش برای واماندگان و ی پرقدرت و مهرترین دست برای مستمندان !

من دست نیاز و واماندگی وحیرانی به دامان صمدیت وجبروت وسبحانی تو آویخته ام ، دستم را به تازیانه حرمان میازار و به خنجر یأس کوتاه مکن . ای تمامت وجود تو گوش شنیدن وای تمامت آغوش تو گرمای اجابت کردن !